Evenement : 24 uurs oefening DKO “Heidestorm”
Evenementdatum : 26 t/m 28 apr 2013
Locatie : Omgeving Ede
Foto’s : Foto reportage Heidestorm 2013
Evenementdatum : 26-04-2013 t/m 28-04-2013
Dit keer geen verslag van onze vaste redacteuren maar van een van de deelnemers die de oefening daadwerkelijk heeft beleefd. Voordat u zijn verslag kunt lezen toch nog even een voorwoordje.
Het is inmiddels traditie geworden dat DKO (bijna) 1 keer per jaar een grote oefening houdt. Iedere oefening heeft een leerdoel. Zo hebben we o.a. gehad: exfiltratie en grensbewaking en voor dit jaar stond kaart en kompas centraal. Zodoende zwierven er op vrijdagnacht en zaterdag rondom Ede heel wat DKO-ers. Soms vertwijfeld ” waar ben ik nu en waar moet ik eigenlijk naar toe” tot heel zeker. Hoe men dit beleefd heeft is te lezen in het onderstaande verslag.
Verslag oefening Heidestorm door Sld. Hendrik
Om ongeveer 5 voor 8 kwam ik op mijn fietsje aan op de Prins Maurits kazerne. Ik legde mijn pluba en de rest van mijn uitrusting op de grote ‘hoop’ en ging naar binnen. Al snel moesten we ons buiten gaan opstellen voor een speech van de kapitein. Na wat ‘algemene’ informatie werd de groep in tweeën verdeeld en moesten we onderling een groepscommandant uitkiezen en een plaatsvervangend groepscommandant. Ik belande in de Alfa-groep en aangezien ik daarin de ‘oudste DKO-er’ was ik al snel gekozen als groepscommandant. Als plaatsvervangend groepscommandant werd Robin gekozen, iemand die ik al kende van de Wampex wandeltocht, afgelopen jaar. Robin en ik moesten ons gaan melden bij de kapitein samen met de ‘leiding’ van de bravo-groep. Robin werd verantwoordelijk gesteld voor het ‘goed’ opzetten van het bivak en kon toen gaan. Ik moest nog ff blijven om een paar kaarten/opdrachten in ontvangst te nemen en nog een zee aan informatie aan te horen.
Na de briefing kon ik eindelijk naar ons bivak terrein waar de rest van de jongens bezig waren om de eerste tent op te zetten. Aan het geluid te horen viel het allemaal niet echt mee dus ging ik maar proberen te helpen. Al snel stonden alle tentjes netjes op 1 lijn achter elkaar.
Vervolgens gingen we ons 3de lijns tenue eventjes ombouwen. Want Pieter (groepscommandant van de bravo-groep) en ik hadden afgesproken dat we alleen ons bokkentuig en de pukkel + helm en gasmasker zouden meenemen. 1 van m’n mannen wist blijkbaar het verschil nog niet echt tussen een ransel en een pukkel. Want zo’n beetje alles wat er zat hoorde in een ransel of in ieder geval niet in de pukkel. Maar goed ook dat uitleggen kost natuurlijk tijd en al met al kwamen we ons (natuurlijk) te laat melden. Wat resulteerde in een (lange) toespraak van de SMi over hoe een horloge werkt en ga zo maar door. Toen de beste man klaar was met z’n verhaal begon die met z’n volgende verhaal, namelijk: hoe moet je, je tactisch verplaatsen? Na z’n verhaal gingen we dat daadwerkelijk proberen te doen. Maar dat was voor de meeste nog niet zo makkelijk want zo nu en dan verdwenen er soms een paar jongens. Vergeten achterom te kijken… oftewel we hielden elkaar niet goed genoeg in de gaten.
Maar nadat we een paar keer een woordenstroom van de SMi aangehoord hadden gekregen was iedereen dat blijkbaar zo zat dat het in een keer een stuk beter ging. Aangekomen op de locatie moesten we onze vupo’s gaan inrichten. Nadat we dat zo’n 3 keer hadden gedaan mochten we eindelijk weer terug naar ons bivak. Daar aangekomen werd mij nog eventjes door de sergeant verteld dat we eventjes lekker mochten gaan maffen en dat we waarschijnlijk morgen ochtend om ongeveer 6/7 uur wakker gemaakt zouden worden. Ik vroeg me toen al af of dat echt waar zou zijn, maar goed ik ging nog eventjes naar het toilet voor een korte plaspauze en om m’n tanden te poetsen. Toen ik terug liep kwam ik langs het gebouw (G3) waar opdat moment, blijkbaar een kaderoverleg plaatsvond. Ik hoorde de kapitein namelijk duidelijk praten en hoorde iets van ‘uiterlijk half 4’. Ik besloot om maar gewoon terug te gaan naar m’n bivak en te gaan maffen. Maar wel rekening houdend met het feit dat we er waarschijnlijk weer uit moesten gaan. En ja hoor ik sliep een poosje en ongeveer rond 2 uur kwam iemand me vertellen dat er alarm was. Ik ging natuurlijk braaf mezelf zo snel mogelijk aankleden m’n uitrusting aan doen om er vervolgens achter te komen dat de rest van m’n mannen nog heerlijk lagen te snurken. Gelukkig was er 1tje al wakker geworden door het geluid wat de bravo-groep produceerde en moest ik alleen Robin nog eventjes z’n nest uit allen. Natuurlijk kwamen we door die stommiteit van mij weer te laat wat weer resulteerde in een preek van de SMi over: dat mannen over het algemeen maar weinig ‘tiet’ hebben , enz. Vervolgens gingen we met een behoorlijk tempo naar onze vupo’s om daar op een lekker natte grond een uurtje te gaan liggen. Waarbij we constant in ons hoofd moesten blijven tellen en we moesten opschrijven wat we zagen en hoe laat dat dan was. Tussen door kregen we nog een keer een gas alarm, waarschijnlijk hadden we toch teveel bruine bonen op… ik zag in ieder geval niks door dat gasmasker want de glazen besloegen. Na een poosje gelegen te hebben moesten we ons weer terugtrekken.
Blijkbaar waren we daar als alfa-groep een beetje te goed in want we hadden ons een kruispuntje te ver teruggetrokken. Daar aangekomen werd ons verteld wat de volgende opdracht was en kregen we reflecterende hesjes aangeboden. Daarna werden we in de achterbak van een YA 126 getrapt om vervolgens naar een locatie gereden te worden waarvan we alleen het coördinaat wisten. Nadat we daar als alfa-groep gedumpt waren ging de auto er weer vandoor en stonden we daar in het donker de omgeving te bekijken. Wat natuurlijk niet ging want het was donker. Dus pakte we onze zaklampen erbij, de kaarten, enz. en gingen uitzoeken waar we naartoe moesten en onze route bepalen. Nadat we zeker wisten welke kant we om moesten, gingen we lopen. Er waren namelijk geen fietsen of dergelijke geregeld. Maar gelukkig waren we als alfa-groep een groep waarin de onderlinge verhoudingen in ieder geval goed waren en de sfeer was ook goed. Misschien kwam dat wel doordat onze sergeant ook meeliep. Want zo nu en dan kwam er een gezang uit onze monden wat waarschijnlijk al het wild verdreef. We kwamen in ieder geval aan op (na wat omzwervingen) de juiste locatie. Waar we een les kregen van onze kok over hoe we eten moesten klaarmaken. En over hoe we wild moesten gaan vangen. Maar aangezien we al dat wild al ‘weggezongen’ hadden kregen we dus geen ontbijt. We werden zonder eten doorgestuurd naar het volgende coördinaat. Gelukkig had ik nog 4 chocolade repen in m’n buitenjas op voorraad en konden dus die als ontbijt gaan opeten.
Natuurlijk kwamen we te vroeg op de volgende locatie aan en moesten dus wachten. Na 20 min. vonden we het toch wel heel lang duren en namen we contact op met de oefenleiding. En ja hoor, precies daarna kwam de SMi aanlopen die ook al 10 minuten had staan wachten bij een padenstoeltje verderop. We kregen een korte overhoring over de veldtekens en werden vervolgens weer op pad gestuurd. Natuurlijk liepen we zonder fouten naar de volgende locatie namelijk: de schaapskooi. Daar aangekomen wachtte de kok ons met zijn hulp op om ons van eten en water te voorzien. Na het eten moesten we wachten totdat de bravo-groep ook zou aankomen. Dat wachten duurde zolang, dat we blij waren toen de kapitein en de dokter langs kwamen om te kijken hoe het met ons ging. Maar ook met hun raakte we uitgepraat en gingen dus uit verveling maar door een rioolbuis kruipen die daar lag. Toen we daarin uitgeslapen waren kwam eindelijk de bravo-groep aan. En kregen we allen een korte toespraak van de kapitein. Daarna mochten we eindelijk weer gaan, de sergeant achterlatend en een ander lid (die wat later was) meenemend.
Blijkbaar was iedereen blij dat we weer mochten lopen want we gingen moet een goed tempo naar de volgende locatie. Daar aangekomen gingen we direct door naar het volgende coördinaat: een hoogte (16.2) Nadat we daar zo’n 3 kwartier naar aan het zoeken waren kwamen we erachter dat we er al een paar keer overheen gelopen waren. En waarschijnlijk ook nog wel een paar keer eromheen. Maar goed, we gingen weer opstap naar de volgende locatie waar de kapitein ons op zou wachten. Gelukkig waren we daar zo, en konden daar toen eventjes lekker gaan zitten op een picknick bank. Jammer genoeg gingen we niet picknicken maar kregen we een les over het gasmasker. Na die les gingen we ‘volledig’ uitgerust weer op pad (weer een man achterlatend) naar de laatste coördinaat. Daar aangekomen moesten we een schuilbivak gaan maken. Maar blijkbaar waren we nog te fit en besloten we om maar een versterkte vuuropstelling te maken door middel van ligsleuven te graven, en die goed te camoufleren. Vervolgens zijn we daar lekker in gaan liggen (slapen?) om daar na een poosje weer uitgehaald te worden door het kader. Die ons blijkbaar toch nog gevonden had… We werden samen met de bravo-groep door de YA 126 weer terug gereden naar een parkeerterrein net voor de kazerne. Daar kregen we van de dokter een les over zelfhulp en kameradenhulp (moord).
Na die les moesten we zo strak mogelijk weer naar de kazerne marcheren. Natuurlijk kwamen we daar zeer strak (op enkel gestrompel na) op de kazerne aangemarcheerd. We werden daar luidruchtig ontvangen door het kader en andere kameraden. Nadat we het bevel ingerukt mars hadden gekregen, vloog iedereen op de roze koeken en de koffie af, die de keukenploeg keurig voor ons had klaargezet. Nadat de kapitein had bekend gemaakt wie de winnaars waren ging ik naar m’n puptent terug om alvast m’n spullen in te pakken en om een mestins te pakken. Binnen aangekomen kregen we een heerlijke stamppot + kip van de keukenploeg aangeboden. Nadat ik daarvan een hoeveelheid naar binnen had geschept ben ik weer naar het bivak terrein teruggegaan een heb m’n pluba opgehaald. Vervolgens ben ik (na een paar handen gedrukt te hebben) met een voldaan gevoel weer afgezwaaid naar huis.